Bartu Sarı, Bensu Uğur, Mert Çulha, Zeynep Demir
CRAVE: Bedenin Belleği ve Aşkın Çözülüşü Üzerine Bir Deneme
Sarah Kane’in oyunu Crave’in bu uyarlaması, metnin sinematografik potansiyelinden yola çıkılarak sahneye taşındı. Her karakterin bedeni, geçirgen bir düzlemde sabitlenmiş, bireysel iç seslerin ve kolektif arzuların taşıyıcısı haline getirilmiştir. Oyuncuların bedenleri, hem sahne üzerinde hem de video ile katmanlandırılarak esere yerleştirilmiş; böylece fiziksel mekân ile dijital imge arasında bir geçirgenlik sağlanmıştır. Oyuncuların bedeni bir arşiv olarak yeniden işlerlik kazanır. Bedenin sahnede “özne” haline gelişi, bu projede teknolojik uzantılarla birlikte düşünülmüştür. Oyuncu, sadece bir karakterin taşıyıcısı değil, aynı zamanda kendi belleği, biyolojisi ve dijital yansımalarıyla bir anlatı düzlemi oluşturur. Kamera, bedenin hem yüzeyini hem de içsel titreşimini yakalayan bir göz olarak sahneye dahil olur. Bu sayede beden, hem temsil eder hem de temsilin kendisini sorunsallaştırır.